Supervisie of coaching?
Zowel supervisie als coaching is een gestructureerde methodiek om je als beroepsbeoefenaar te ontwikkelen of te verbeteren.
Het verschil tussen supervisie en coaching is niet altijd even makkelijk te maken, omdat het in de uitvoering een overlap kent, waardoor er een grijs gebied ontstaat. Beiden zijn immers gericht op professionele en persoonlijke groei aan de hand van reflectie, het leren van opgedane ervaringen en van de begeleidingssituatie zelf. Naast deze overeenkomsten bestaat er echter wel een wezenlijk verschil. De doelen zijn namelijk verschillend.
Daar waar de nadruk bij coaching ligt bij het zoeken naar, en het leren hanteren van een oplossing bij een probleem of vraagstuk, daar ligt de nadruk bij supervisie meer op het bevorderen van de professionele identiteit. Kort door de bocht zou je dus kunnen zeggen dat bij coaching ‘het vraagstuk’ centraal staat, terwijl bij supervisie de persoon centraal staat.
Intervisie
In het werkgebied van de geprofessionaliseerde zorg- of dienstverlening kunnen autonome professionals uit verschillende disciplines tegen probleemsituaties aanlopen, waarbij kantklare oplossingen dikwijls niet voordehand liggend zijn. Zo kunnen persoonlijke, methodische of organisatorische aspecten een rol spelen waarbij enkel het opvolgen van regels geen garantie geeft voor doeltreffend handelen.
In een dergelijke professionele werkzetting kan intervisie als collegiale en/of multidisciplinaire werkvorm worden ingezet als deskundigheidsbevordering voor beroepsbeoefenaars.
Afhankelijk van de specifieke werkafspraken van de deelnemers richt intervisie zich op ondersteuning, consultatie en het leren (beter) te functioneren (Siegers en Haan, 1988).
Interculturele vraagstukken
Multiculturaliteit in onze samenleving is een gegeven dat verbinding en verrijking met zich meebrengt. Hierbij kunnen maatschappelijke vraagstukken leiden tot professionele of persoonlijke uitdagingen waarbij het kijken vanuit meerdere perspectieven je een bredere kijk kan opleveren in het beantwoorden daarvan.
Naast het maatschappelijke (macro) niveau kunnen interculturele vraagstukken zich ook voordoen op zowel micro- als meso niveau. Zo kan men in het contact met de (etnisch culturele) ander op onbegrip stuiten of drempels ervaren die voortvloeien uit miscommunicatie, waarbij niet zelden de eigen verwachtingen en vanzelfsprekendheden de boventoon voeren.
Op meso niveau kunnen organisaties het belang inzien van een divers personeelsbeleid, maar tegen uitdagingen aanlopen in bijvoorbeeld het werven van geschikt personeel of het voorkomen van uitstroom. Ook vragen als: “hoe divers is onze doelgroep en hoe verhoudt dit zich met de diversiteit van ons personeelsbestand?” of “hoe sluit het aanbod van onze organisatie het best aan bij de behoefte van mensen met een migratiegeschiedenins?”, etc.
Soms lopen we vast in het denken vanuit onze eigen (cultuurbepaalde) routines en vanzelfsprekendheden en helpt inzicht in deze patronen ons om uit de comfortzone te stappen en op onderzoek uit te gaan naar nieuwe oplossingen.
